به گزارش پایگاه خبری کرج امروز، اکنون بیش از دو سال است که شهرها باید با بسته شدن ادارات و فروشگاه‌ها، افتتاحیه‌ها و سکون همه گیر دست و پنجه نرم کنند و نحوه حرکت ساکنان و گردشگران در فضاهای عمومی خود را به چالش بکشند. تعداد افرادی که به محل کار برگشته‌اند در مقایسه با زمان‌های قبل از همه‌گیری هنوز به طرز شگفت‌انگیزی کم است، به این معنی که در یک روز معمولی، فضای اداری در شهرهای بزرگ کشورهایی مانند ایالات متحده حتی به نصف هم نمی‌رسد. داده ها نشان می دهد که این حالت عادی جدید شهرهاست. اما حتی با کاهش کار اداری، بازگشت گردشگران، افزایش زندگی شبانه و جاذبه‌های فرهنگی مردم را به سمت فضاهای بزرگ شهری می‌کشاند و میزان سرزندگی شهرها به اوج جدیدی خواهد رسید.

با کار از راه دور (و ترکیبی از راه دور و حضوری)، مناطق تجاری مرکز شهر در شهرهای ما هرگز یکسان نخواهند بود - اما آینده زندگی شهری در مکان‌های با کاربری مختلط و در دسترس در سراسر شهر نهفته است. برای رسیدن به آن آینده، فضای تجاری باید تغییر کند، کسب‌وکارهای خدماتی باید خود را تطبیق دهند، و تفکر ما باید به سمت شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای تغییر کند. نتیجه نهایی این است که شهرهای پر جنب و جوش بیشتر متمرکز بر فعالیت کم‌تر مردم است و مسیر رسیدن به این لحظه سرمایه گذاری مداوم در فضاهای مدنی می‌باشد.

پاریس در دروان پساکرونا

پاریس را می‌توان نمونه خوبی از آمادگی‌اش برای شرایط بعد از کرونا دانست. در مقایسه با سال ۲۰۱۹، پاریس حال حاضر مملو از صحنه‌های شادی و نشاط مردم در فضاهای عمومی، دوچرخه سواری، نشستن در پارک، لذت بردن از اواخر بهار و بازگشت امید در آن است. می‌توان مشاهده نمود که سیاست‌های آینده‌نگر شهردار آن هیدالگو، مانند بستن خیابان‌ها به روی خودروها و باز کردن آن‌ها به روی مردم و هدایت جنبش شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای موفقیت‌امیز بوده است، این شهر هر آنچه را که ساکنان و بازدیدکنندگان به طور یکسان دوست دارند، تقویت کرده است: امکان دسترسی به همه چیزهایی که لازم است در یک پیاده روی کوتاه یا دوچرخه سواری.

این تصادفی نیست که مفهوم شهرهای ۱۵ دقیقه ای در پاریس به طور برجسته در اواخر سال ۲۰۱۹ و اوایل سال ۲۰۲۰ به وجود آمد. پاریس شهری تاریخی و غنی از امکانات رفاهی است که حتی با همه دارایی هایش دارای محله هایی است که خدمات و منابع خوبی ندارند. و هنوز هم تعداد زیادی خودرو وجود دارد - اگرچه تعداد آنها در حال کاهش است. شهردار هیدالگو این مفهوم ۱۵ دقیقه‌ای را رهبری کرد و صراحتاً برای انتخاب مجدد در اوایل سال ۲۰۲۰ بر اساس طرح شهر ربع ساعته (Ville du quart d'heure) نامزد شد که بر ایجاد امکانات و خدمات در سرتاسر شهر، پیاده‌روی کردن خیابان‌ها متمرکز بود. خلاص شدن از شر پارکینگ، تشویق دوچرخه سواری و حمل و نقل و ایجاد ارتباطات اجتماعی قوی‌تر جان‌مایه شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای است.

پاریس نمونه بارز این است که چرا شهرهای ۱۵ دقیقه ای که عمدتاً بر تجربه شهری متمرکز شده اند – نه کار در دفتر – آینده شهرها هستند. این‌که تمام خواسته‌ها و نیازهای یک شهروند باید در فاصله ۱۵ دقیقه‌ای پیاده روی یا دوچرخه سواری از خانه فرد برطرف شود شاید همان آنیده دوران پس از کرونا باشد.

برای مدت طولانی، بسیاری از زندگی امروزی شهر حول زندگی کاری افراد ساختار یافته بود. اما پاریس – به‌عنوان مکانی که هم پایتخت تجاری اروپا و هم یکی از پربازدیدترین شهرهای جهان است – نشان داد که جنب و جوش نه از دفاتر، بلکه از مردم – چه کسانی که از خارج از شهر بازدید می‌کنند و چه از ساکنانی که از آن استفاده می‌کنند رخ می‌دهد.

شهرها باید مردم محور باشند

این ایده که مرکز شهرها باید به جای مردم‌محوری، کار محور باشند، یک ایده منسوخ انقلاب صنعتی است که مدت ها از اوج خود گذشته است. با وجود اینترنت پر سرعت، آیا لازم است که دوباره به محل کار  در شهرها رفت و ترافیک سنگین را به جان خرید؟ اما جاذبه بزرگ شهرها ادامه خواهد داشت، زیرا مردم همچنان می‌خواهند برای تمام مزایای فرهنگی و اجتماعی انسان محور دیگری که شهرها ارائه می‌دهند، آنجا باشند.

آینده شهرها واقعاً به سرمایه‌گذاری بر روی جاذبه‌هایی بستگی دارد که شهرها را به مکان‌های عالی برای زندگی، بازدید و تفریح تبدیل می‌کنند، در آخرین گزارش وضعیت شهرها، متوجه شدیم که ۴۳ درصد از شهرداری‌ها اعلام کرده‌اند که در دسترس بودن پارک‌ها، تفریحات، و فضاهای سبز و باز اجتماعی، شرط اصلی حمایت از جوامع شهری آنهاست.

اکنون که شهرها به طور کامل باز شده‌اند، حتی بیشتر از این ضروری است که این سرمایه گذاری در پارک‌ها، فضاهای اجتماعی و جاذبه‌های فرهنگی در شهرهایمان دو برابر شود. برای مواجهه با زمانی که در آن قرار داریم، شهرها باید از فضاها و مکان‌های عمومی حمایت کنند. سرمایه‌گذاری در پارک‌ها، کتابخانه‌ها، مراکز اجتماعی، گزینه‌های حمل‌ونقل، و فضایی برای پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و تردد مردم بدون ماشین، روشی است که این کار را انجام می‌دهد. البته، افرادی که در شهرهای ما زندگی می‌کنند همچنان در آنجا کار خواهند کرد، اما این کار نه تنها در دفاتر مرکزی شهر، بلکه در خانه‌ها یا مکان‌هایی مانند کافی‌شاپ، پارک‌ها، فضاهای کار مشترک و هر جایی که می‌توانند وای‌فای دریافت کنند کار خواهند کرد.

شهرها می‌توانند با دو برابر کردن رویکرد مکان محوری که در زیرساخت های شهری، پارک ها و امکانات فرهنگی سرمایه گذاری می کند، این تغییر را تشویق و حمایت کنند. استفاده از فضاهای عمومی و رویکردهای جدید در مورد اینکه چگونه دارایی های جامعه، مانند کتابخانه های عمومی ما، فضایی برای آموزش، همکاری، نوآوری و ایجاد کسب و کار ایجاد می کند، جایی است که ما باید انرژی خود را متمرکز کنیم.

وقتی همه ما بپذیریم که شهرها هرگز به حالت قبل از همه‌گیری باز نمی‌گردند، می‌توانیم آن‌ها را به خاطر آنچه هستند و خواهند شد بپذیریم. شهرها هنوز هم مکان هایی هستند که ما را گرد هم می‌آورند و فضایی را فراهم می کنند که مردم بتوانند با هم ملاقات کنند، ایده‌های گسترده‌ای بیاندیشند، کسب و کارهای جدید راه اندازی کنند و از زندگی و تجربیاتی که هر روز اتفاق می افتد لذت ببرند.

ترجمه: محسن راعی